Pelagia Relewicz-Ziembińska

Aktorka. Po ukończeniu szkoły średniej prywatne lekcje gry scenicznej pobierała u F. Rylla, K. Kopczyńskiego, M. Janowskiej. W 1913 r. zaangażowała się jako chórzystka do T. Polskiego w Poznaniu. W latach następnych grała już niewielkie role, a także śpiewała w operetkach. Grała m. in. w teatrach Poznania, Kalisza, Warszawy i Łodzi. Podczas wojny występowała wraz z mężem Włodzisławem Ziembińskim w barze "Znachor". Po Powstaniu Warszawskim znalazła się w Zakopanem i tam w 1945 r. grała w Teatrze Artystów. Następnie występowała (jako P. Ziembińska), w teatrach w Katowicach, Sosnowcu, Łodzi, Kaliszu, a od 1951 r. do przejścia na emeryturę w 1963 r. w Teatrach Dramatycznych w Poznaniu; także później grała dorywczo na scenach poznańskich. Występowała często w filmach i radiu. [FilmPolski]