Il tempo che ci vuole (2024)

Film jest bardzo osobistą historią chwil, które reżyserka przeżyła z ojcem. Osobista historia, która jednak odnajduje odpowiedni dystans w tym, że pomiędzy ojcem i córką zawsze jest kino jako pasja, życiowy wybór, sposób bycia w świecie. Kino jako sieć, która leży u podstaw historii ich wymiany, tworzy przestrzeń wyobraźni. Obrazy zaczynają się od wspomnień i podobnie jak wspomnienia wzmacniają niektóre istotne znaki i wymazują inne.